Een beter mens

Het klinkt vast een beetje overdreven, maar mijn dochter maakt mij een beter mens. Niet op een grootste ik-ga-de-wereld-veranderen manier; maar juist in de alledaagsheid, in de kleine gewoontes die samen je zijn vormen.

Als ik terugdenk aan mijn warmste jeugdherinneringen is verdwijnen in boeken voor mij heel belangrijk geweest. Ik kan me nog zo goed voor de geest halen hoe erg ik genoot van alle boeken van Thea Beckman, boeken met sterke vrouwelijke hoofdpersonen. De verhalen over Marie-Claire die tijdens de 100-jarige oorlog in Frankrijk leefde, Saartje Tadema en de Tule trilogie. Maar ik herinner ook met spanning wachten op deel vier van Harry Potter; tegen de verwarming aan lezen met een grote kop thee en chocoladekoekjes binnen handbereik. Nieuwe boeken uitzoeken bij de bieb. Houden kinderen nog op dezelfde manier van lezen zoals ik dat deed? Ik maak me geen illusies, natuurlijk ga ik straks zwichten voor Youtube kids, stomme vlogs en Netflix. Maar ik hoop haar wel die kans te geven en dat betekent haar laten zien dat wij ook veel lezen. En minder schermtijd voor onszelf.

Ik wil haar niet compleet vegetarisch opvoeden; als ze met vriendjes of vriendinnetjes speelt moet ze alles kunnen proeven. Maar ik wil haar wel van huis uit meegeven dat vlees eten niet de standaard is. Haar uitleggen waar vlees vandaan komt (ooit) en vertellen over de impact heeft op het milieu. Dat de wereld een betere wereld is als we allemaal vaker vegan eten en daarom minimaal 1x per week vegan eten en vaak vegetarisch eten.

Afgelopen week zag ik nogal op tegen een tandartsafspraak. Dit herhaalde ik zo’n 287 keer in een weekend tegen G. Oh ik zie er zo tegenop. Ik wil niet. Uiteraard viel het best mee. Daar moeten we nu opletten; ik wil niet mijn angst overdragen op haar. Ik geloof dat je dat al vanaf hele jonge leeftijd kan doen.

Het allerbelangrijkste: ik wil veel minder judgemental zijn. Nooit haar dingen laten horen als: goh, die ziet er niet uit. Ik wil niet dat ze mij zuchtend van een weegschaal ziet stappen.

Als we een kleurrijk persoon op straat zien wil ik zeggen: wat leuk dat die meneer/mevrouw zo zichzelf is he? Als ik met G over sporten praat wil ik het niet hebben over strakker worden. Maar wil ik dat ze ons hoort benoemen hoe energiek we ons voelen na een goede work out. Dat we blij worden van de endorfines.

Ik hoop dat ze altijd zal voelen dat ze ons leven nu al verrijkt. Dat ze zichzelf mag zijn.